Big Tulips #3
Een spontaan en snel schilderij op basis van een slechte foto van Vjeke pakt verrassend goed uit en behoort, vanwege de ingetogenheid, tot mijn persoonlijke favorieten.
Dit is het eerste werk in de Pleased to meet-you serie. Een ondergrond met tulpen moest eraan geloven en transformeerde tot een kop die ik heb gebaseerd op het gezicht van mijn Haagse vriendin Christine. Het resultaat is een wat androgyn hoofd dat vriendelijk en onderzoekend kennis wil maken met de toeschouwer: Pleased to meet you!
De achterliggende gedachte van deze serie is dat mensen graag aandacht krijgen, en dat mijn kunstwerken mìj helpen om die aandacht ook daadwerkelijk te geven.
Het is een groot werk op katoenpapier van 1,5 bij een 2 meter.
Regelmatig vraag ik vrienden om te poseren teneinde stijlvariaties uit te proberen. Het zijn mooie en waardevolle sessies.
Maurits hier is geheel naar leven geschilderd. Het portret is nu in zijn bezit.
Often I invite friends to pose for me, in order to try style variations. It always are sessions to cherish.
I painted Maurits to live, not using any photographs. The portrait is his now.
Mijn moeder, postuum geschilderd voor mijn zusje, in opdracht van mijn zwager. Mijn moeder overleed in 1997 aan ALS.
Dit is het vierde werk in de Pleased to meet-you serie. Een ondergrond van amaryllissen met daaroverheen een op buurman Jeroen gebaseerde kop.
De achterliggende gedachte van deze serie is dat mensen graag aandacht krijgen, en dat mijn kunstwerken mij assisteren in het geven van aandacht aan de kijker.
“Pleased to meet you” zegt het kunstwerk. Het is een groot werk op katoenpapier.
Mijn dochters zijn prachtige modellen. Poseren doen ze nu nog met een zucht maar later zullen ze heel blij zijn met de vereeuwigingen die vroeger van hun zijn gemaakt. Hier heeft Marthe een hele tijd gestaan, terwijl ze op het computerscherm een film mocht kijken. Mijn exercitie was hier voornamelijk gericht op haar doorschijnende lichte huid. De hele lange vlecht mocht een paar maanden later worden gecoupeerd.
Sophie en haar zusje Arlette schilderde ik in 2010.
Hun namen op de achtergrond. Dat heb ik – opmerkelijk – daarna nooit meer gedaan.
Arlette en haar zus Sophie schilderde ik in 2010.
Hun namen op de achtergrond. Dat heb ik – opmerkelijk – daarna nooit meer gedaan.
Julie heb ik twee keer geschilderd. Het eerste schilderij was niet genoeg naar mijn zin. Ik heb het overgedaan. Daarna was het goed.
ondertitel
Grote vellen papier met daarop grote Franse tulpen. Size matters! En het tekent anders dus het resultaat is enorm sprekend.
Wandvullend. geweldig voor in de woonkamer maar ook heel goed voor kantoor of publieke ruimte.
Verstild schilderij met Dieuwke als onderwerp. Het is niet als portret bedoeld en de opzet is hier dan ook niet gericht op de gelijkenis als wel op de sfeer die ik met het schilderij wilde oproepen: een vrouw die met aandacht zit te lezen in een sfeervolle omgeving. Het is geëxposeerd geweest tijdens Margriets Smulders presentatie “We zien wel, het is Zomer!” in “De Cellen” in Het Klooster in Tiel.
Dit is de tussenstaat van het portret van Jet (zie portretten in opdracht). Het laat zien dat gaandeweg mooie dingen kunnen ontstaan, die soms niet de bedoeling zijn. Als vrij werk had ik dit schilderij graag bewaard en verder uitgewerkt op basis van deze kleuren, voor de uiteindelijke opdracht was het niet bruikbaar. Het idee is om op basis hiervan – al of niet met hetzelfde model – een doelbewuste (en nog betere) versie te maken.
Op de leergang Oude Schildertechnieken, die ik een aantal jaren geleden deed in het Catharijneconvent in Utrecht, leerde ik zelf verf maken. Ei-tempera, een emulsie van pigment, eigeel en water, was de voorloper van olieverf. Het voordeel van ei-temperaverf is de grote kleurkracht, nadeel is dat je het spul niet – zoals olieverf – in elkaar kunt smeren. Dat vraag heel andere kleurovergangen waarbij je o.a. met arceringen te werk gaat. Het roept een andere sfeer op dan olieverfschilderijen.