Als ik een portret maak oefen ik in het stilleggen van de tijd. Het portret ontstaat op enig moment in het leven van de geportretteerde.
Het kost uren, dagen, weken, soms maanden om het te maken. Al is niets ooit voor de eeuwigheid: het is wel mijn doel mensen te vereeuwigen, in déze fase in hun leven, in olieverf.
Misschien neemt de geportretteerde uiterlijk een pose aan, maar wat ik wil schilderen is toch ook het innerlijke. De tijd staat even stil, geen sluitertijd.
Arnoud van Mosselveld – Portretschilder
Olieverf 50 x 70 cm
Olieverf op linnen 110 x 70 cm
Olieverf op Papier, 150 x 150 cm
Een spontaan en snel schilderij op basis van een slechte foto van Vjeke pakt verrassend goed uit en behoort, vanwege de ingetogenheid, tot mijn persoonlijke favorieten.
Dit is het eerste werk in de Pleased to meet-you serie. Een ondergrond met tulpen moest eraan geloven en transformeerde tot een kop die ik heb gebaseerd op het gezicht van mijn Haagse vriendin Christine. Het resultaat is een wat androgyn hoofd dat vriendelijk en onderzoekend kennis wil maken met de toeschouwer: Pleased to meet you!
De achterliggende gedachte van deze serie is dat mensen graag aandacht krijgen, en dat mijn kunstwerken mìj helpen om die aandacht ook daadwerkelijk te geven.
Het is een groot werk op katoenpapier van 1,5 bij een 2 meter.
Regelmatig vraag ik vrienden om te poseren teneinde stijlvariaties uit te proberen. Het zijn mooie en waardevolle sessies.
Maurits hier is geheel naar leven geschilderd. Het portret is nu in zijn bezit.
Often I invite friends to pose for me, in order to try style variations. It always are sessions to cherish.
I painted Maurits to live, not using any photographs. The portrait is his now.
Mijn dochters zijn prachtige modellen. Poseren doen ze nu nog met een zucht maar later zullen ze heel blij zijn met de vereeuwigingen die vroeger van hun zijn gemaakt. Hier heeft Marthe een hele tijd gestaan, terwijl ze op het computerscherm een film mocht kijken. Mijn exercitie was hier voornamelijk gericht op haar doorschijnende lichte huid. De hele lange vlecht mocht een paar maanden later worden gecoupeerd.
Verstild schilderij met Dieuwke als onderwerp. Het is niet als portret bedoeld en de opzet is hier dan ook niet gericht op de gelijkenis als wel op de sfeer die ik met het schilderij wilde oproepen: een vrouw die met aandacht zit te lezen in een sfeervolle omgeving. Het is geëxposeerd geweest tijdens Margriets Smulders presentatie “We zien wel, het is Zomer!” in “De Cellen” in Het Klooster in Tiel.
Op de leergang Oude Schildertechnieken, die ik een aantal jaren geleden deed in het Catharijneconvent in Utrecht, leerde ik zelf verf maken. Ei-tempera, een emulsie van pigment, eigeel en water, was de voorloper van olieverf. Het voordeel van ei-temperaverf is de grote kleurkracht, nadeel is dat je het spul niet – zoals olieverf – in elkaar kunt smeren. Dat vraag heel andere kleurovergangen waarbij je o.a. met arceringen te werk gaat. Het roept een andere sfeer op dan olieverfschilderijen.
